ඡායාරූපයක් උණත් කෑමක් වගේ

 

ඡායාරූපයක් උණත්
කෑමක් වගේ
රස නැතිවෙන්න හේතු දෙකයි තියෙන්නෙ.

1, ශිල්පියාට රසඥතාවයක් නැති කම.
2, රසිකයාට රසඥතාවයක් නැති කම.

මම කියන්නෙ ශිල්පියා සහ රසිකයා ගැනයි
සාමාන්‍ය මිනිස්සු ගැන නෙමෙයි.

කෝකියා සහ කෑම කන්නා වගේ.

උයන විදිය නොදන්න කෙනා
කෝකියෙක් නෙවෙයි..
ඒකෙ ඉගෙන ගන්න දේවල් තියනවා..
සැබෑ රසඥතාවය තියන අය
ඒ අඩුපාඩු හදා ගන්නවා.

හෝටලේක යෝගට් එකක් කන
යෝගට් රසිකයාත්
සාමාන්‍ය මිනිහෙක්.
මුදලාලිත් සමාන්‍ය මිනිහෙක්.
මුදලාලි යෝගට් කන්නෙ නැත්නම්
යෝගට් රසිකයෙක් කියන්න බැහැ. .

ෆෝන් එකේ කැමරාව තියන
ඒත් එක ෆොටෝ එකක්වත්
නොගන්න අය ඉන්නවා.
ඪ්Sළ්ර්‍ කැමරාවක් තියාගෙන
ෆොටෝ එකක්වත්
නොගන්න අයත් ඉන්නවා
ඔවුන්ට රසඥතාවයක් තියනවද?

ඒත් බොහෝ වෘත්තීය ඡායාරූප ශිල්පීන්ට වඩා
හොඳ ඡායාරූප කැමරා ෆෝන් එකෙන් ගන්න
නවකයො ඉන්න පුලුවන්..

තවත් එහාට ගියොත්
හොඳ ෆොටො ගන්න
පුලුවන් කෙනෙක් වුණත්
ශිල්පය රස විඳින කෙනෙක් නෙමෙයි නම්
ඔහු රසඥතාවයක් තියන  කෙනෙක් නෙමෙයි.

රසඥතාවය ඇත්තා කියන්නෙ
දක්ෂකම විතරක් තියන කෙනෙක් නෙමෙයි.
ශිල්පය රස විඳින කෙනෙක්.

ස්ටීව් මැක්කරි හොඳ උදාහරණයක්.

ස්ටීව් මැක්කරිගෙ වෙබ් අඩවියෙ
ඡායාරූප 1500-2000 අතරෙ
ප්‍රමාණයක් තියනවා.

ඔහු ඡායාරූප කී දාහක් අරන් ඇත්ද?

ඒ අතරෙ කිසිම ආදායමක් නොලැබුණ
ඒත් ඔහු තෘප්තිමත් වුණ ඡායාරූප
කී දාහක් ඇත්ද?